pon., 2009-05-25 13:51 A jak z twoim życiem osobistym? Z tego co wiem, pracoholizm prowadzi m.in. do rozpadu życia osobistego. Praca staję się takim priorytetem, że już nic nie jest potem ważne. Ludzie się rozwodzą, tracą przyjaciół, znajomych itd. A odn. Twojego pytania, ja jeszcze nie pracuje bo się uczę, ale zajmuje mi to jakieś 7-8 godzin dziennie, liczą od poniedziałku do piątku. W weekendy fruwam po mieście ;)

pon., 2009-05-25 21:23 Wszyscy to wiemy. Między życiem osobistym i zawodowym powinna panować swoista symbioza. Żadne z nich nie powinno dominować i niszczyć tej drugiej sfery. Jeżeli obawiamy się, że praca przytłacza życie osobiste, to znak, iż prawdopodobnie mamy problem. Nadmiar pracy to nie tylko problem życia osobistego. Może doprowadzić do poważnych problemów ze zdrowiem. Warto o tym pamiętać.

sob., 2009-05-30 20:22

Sobota, a ja znowu w pracy. Eh, ciężki żywot. Są tu dziś jeszcze jacyś pracoholicy ? ;)

czw., 2009-06-04 16:03

To chyba nie jest zbiegiem okoliczności że pracoholikami najczęściej są mężczyźni?? Kobiety wraz z przyjściem dzieci na świat muszą sobie wybić z głowy pracę całymi dniami i nocami. Myślę że dla każdego pracoholika (mężczyzny) najlepszym lekarstwem jest rodzina- wiem bo mój mąż zanim pojawiły się dzieci nie widział świata poza pracą. A teraz- niestety- odebrać dzieci z przedszkola, przypilnować, zrobić zakupy itd. A na starość już mu się pewnie nie będzie chciało tyle pracować, więc mam nadzieję że jest skutecznie uleczony.

wt., 2009-08-04 10:32

Ja również jestem pracoholikiem, pracuję zdecydowanie za dużo. W pracy powinnam siedzieć od 8 do 16, ale zazwyczaj wracam ok 19. Gdy wychodzę wcześniej, to w domu myślę o niedokończonych zadaniach. Dla świętego spokoju wolę popracować do 19.