Wiadomości ogólne

Krzew ten rośnie przede wszystkim w Europie, Ameryce Północnej, na Kaukazie i w Zachodniej Syberii. Można znaleźć go w wilgotnych miejscach, zwłaszcza wzdłuż rzek i na niektórych łąkach. Wybiera przede wszystkim gleby próchnicze. Osiąga nawet do 5 metrów wysokości. Warto wiedzieć, iż kalina jest też uprawiana jako roślina ozdobna.

Kalina ma duże, jasnozielone, trójklapowe liście z drobnymi przylistkami. Występują dwa typy pięciopłatkowych kwiatów: brzeżne (białe) i środkowe (różowobiałe). Owoce są jednopestkowe. W ich wnętrzu znajduje się płaskie ziarno. Początkowo są zielonego koloru, następnie robią się koralowoczerwone. Dojrzałe owoce stają się szkarłatnoczerwone. Kora kaliny jest jasnoszara.

Działanie lecznicze

SUROWCE LECZNICZE: owoce i kora.

WŁAŚCIWOŚCI LECZNICZE: rozkurczowe, uspokajające.

Związki czynne zawarte kalinie powodują, iż ma ona działanie rozkurczowo. Wyciągi z jej owoców zmniejszają napięcie mięśni gładkich (zwłaszcza jelit i macicy). Dlatego są one zalecane przy bolesnych miesiączkowaniach, w skurczach macicy, a także w dolegliwościach okresu przekwitania. Owoce mają też łagodne działanie ściągające i przeciwkrwotoczne. Z tego powodu mogą być one wykorzystane w przypadkach skłonności do poronień, w poronieniu zagrażającym, w przedwczesnych porodach oraz w zapaleniach jelit i żołądka. Również kora kaliny, dzięki swoim właściwościom przeciwskurczowym dla mięsni macicy, może być polecana w bolesnym miesiączkowaniu, poronieniu zagrażającym i krwawieniach okresu przekwitania.

Kalinę poleca się też w neuralgiach, ostrych bólach lędźwi i pleców promieniujących do dołu i umiejscawiających się na przedniej stronie ud. Kalina nadaje się również dla kobiet w ciąży skarżących się na bóle łydek.

W medycynie ludowej sok lub odwar z owoców kaliny z miodem stosowano w biegunkach, przeziębieniach, chorobie wrzodowej żołądka i dwunastnicy, a także w żylakach odbytu. W nadciśnieniu tętniczym polecano owoce z cukrem. Z kolei odwar z kwiatów używano jako lek przeciwbiegunkowy, poprawiający procesy trawienia oraz znoszący kolki i skurcze. Odwary z owoców stosowano też zewnętrznie na okłady w chorobach skóry (np. owrzodzeniach)

Przepisy stosowania

Uwaga! Należy pamiętać, iż zbyt duże dawki preparatów z kaliny mogą stać się powodem bólów i zawrotów głowy, wymiotów, zaburzeń mowy, a nawet utraty przytomności. Dlatego zaleca się ścisłe przestrzeganie poniższych wskazań odnośnie stosowania leków.

ODWAR Z OWOCÓW. Przygotowujemy go w następujący sposób: pół łyżki suszonych owoców wrzucamy do naczynia i zalewamy 1 szklanką wody. Całość gotujemy przez ok. 5 minut, a następnie przecedzamy. Pijemy przed posiłkiem 2 lub 3 razy dziennie (po 1-2 łyżki).

NALEWKA Z OWOCÓW. Nalewka przygotowujemy z ok. 100 g owoców. Umieszczamy je w odpowiednim naczyniu i zalewamy 0,5 1itrem spirytusu 70-procentowego. Następnie odstawiamy na 2 tygodnie. Tego typu nalewkę pijemy po 20-30 kropli na kieliszek wody 2-3 razy dziennie.

ODWAR Z KORY. Żeby przygotować odwar z kory należy wrzucić do naczynia 1 łyżeczkę kory i zalać ją szklanką zimnej wody. Całość gotujemy ok. 5 minut, a następnie odstawiamy na kwadrans. Po przecedzeniu spożywamy w godzinę po posiłki (po 1-2 łyżki) Warto podkreślić, że coraz rzadziej stosuje się odwary z kory kaliny, gdyż przedkłada się nad nie wyciągi alkoholowe.

Zbiór i konserwacja

Zbioru owoców dokonujemy jesienią (wrzesień-październik), po ich dojrzeniu. Następnie suszymy je w miejscach przewiewnych i ocienionych lub w suszarniach w temperaturze 60-90°C.

Korę zbieramy w marcu i kwietniu. Jest ona jasnoszara. Zdejmujemy ją z 2-3-letnich gałązek o średnicy do 2 cm. Do suszenia wybieramy miejsca dobrze nasłonecznione albo suszarnie (o temperaturze do 40°C). Podczas suszenia kora powinna być rozłożona cienką warstwą.

Substancje lecznicze

Owoce zawierają dużo witaminy C i P, karoten, pochodne kumaryny oraz substancję gorzką.

Z kolei w korze obecne są garbniki, kwasy organiczne, związki kumarynowe, substancje gorzkie i żywice.

Wiadomości ogólne

Kasztanowiec często mylnie jest nazywany ?kasztanem". Do Polskie dotarł jako drzewo parkowe, choć w stanie naturalnym występuje na Bałkanach i w części Azji.

Działanie lecznicze

SUROWCE LECZNICZE: nasiona, kwiaty, kora, liście.

WŁAŚCIWOŚCI LECZNICZE: wzmacniające naczynia, przeciwzapalne, przeciwobrzękowe, zatrzymujące krwawienia.

Dzięki zawartym w nasionach i kwiatach związkom czynnym kasztanowiec:

Kasztanowiec jest szczególnie polecany:

Wyciągi z nasion i kwiatów kasztanowca likwidują obrzęki powstałe w wyniku stanów zapalnych, zwichnięć lub. stłuczeń. Zaleca się ich stosowane także w odmrozinach, zapaleniach ścięgien, zapaleniach żył, a także w owrzodzeniach na tle żylaków.

Homeopatia zaleca preparaty z kasztanowca:

Przepisy stosowania

Uwaga! Przeciwwskazaniem do stosowania kasztanowca są

ODWAR Z KWIATÓW. Przygotowujemy go w następujący sposób: do naczynia wrzucamy łyżkę suszonych kwiatów i zalewamy je szklanką wody. Następnie gotujemy przez 5 minut. Po odstawieniu na ok. 10 minut, przecedzamy. Pijemy w 2-3 porcjach dziennie po posiłku.

ODWAR Z KORY KASZTANOWCA. Przepis: do naczynia wrzucamy łyżkę suszonej kory i zalewamy ja 2 szklankami wody. Całość gotujemy przez 5-10 minut. Po przecedzeniu pijemy 2-3 razy dziennie na kwadrans przed posiłkiem.

Wyciągi z nasion i kory kasztanowca służą do przygotowywania Wyciąg z kory kasztanowca dodawany jest do maści AESCULAN i czopków HEMOROL. Wyciąg alkoholowy INTRACTUM HIPPOCASTANI używa się 2-3 razy dziennie, 20-40 kropli po posiłku. Znanym lekiem na bazie wyciągów z kasztanowca jest jeszcze REPARIL.

Zbiór i konserwacja

Nasiona (tzw. kasztany) zbieramy jesienią. Suszenie przeprowadzamy w suszarniach w tempe­raturze do 60°C.

Kwiaty zrywamy na początku kwitnienia. Zbieramy tylko białe kwiaty. Zbiór przeprowadzamy w czasie suchej pogody. Do suszenia kwiaty rozkładamy cienką warstwą, wybierając do tego ocienione miejsca.

Zbioru kory dokonujemy wiosną. Suszymy ją w suszarniach w temperaturze do 40°C.

Substancje lecznicze

W nasionach kasztanowca obecna jest escyna (mieszanina saponiny), flawonoi­dy, pochodne kumaryny (z których najważniejsze są eskulina oraz eskuletyna). Kwiaty zawierają escynę, flawonoidy, kwasy polifenolowe, cukry oraz garb­niki. W korze są przede wszystkim związki kumarynowe (eskulina i fraksyna), flawonoidy, terpeny oraz garbniki.