Serce posiada naturalny rozrusznik nazywany węzłem zatokowym i wysyłający sygnały do skurczu. Kiedy on zawodzi konieczne jest wstawienie sztucznego regulatora rytmu serca w postaci urządzenia elektronicznego zastępującego lub wspomagającego pracę węzła zatokowego.

Sztuczny stymulator serca, podobnie jak naturalny wysyła słabe impulsy energetyczne będące sygnałem do skurczu. Rozrusznik połączony jest z sercem poprzez sondę przebiegającą przez naczynia krwionośne.
Kiedy stosuje się rozrusznik?
Sztuczny rozrusznik serca wszczepia się, kiedy naturalny rozrusznik przestaje wysyłać sygnały lub są one zbyt słabe. Może to nastąpić w wyniku zawału lub zapalenia mięśnia sercowego. Aby nie dopuścić do zatrzymania akcji serca i niedotlenienia organizmu na skutek zaburzeń krążenia wstawia się sztuczny stymulator serca. Zabieg ten w większości dotyczy osób starszych.
Zabieg implantacji rozrusznika
Rozrusznik jest niewielkim kilkucentymetrowym urządzeniem, które wszczepia się pod skórę na klatce piersiowej lub brzuchu. Elektrodę, połączoną z rozrusznikiem wprowadza się do prawej komory serca. Lekarz może dostroić urządzenie i wymienić w nim baterie (po 3-10 latach) bez konieczności przeprowadzania kolejnej operacji.
Osoby z wszczepionym rozrusznikiem nie powinny eksponować się na działanie silnego pola magnetycznego, przebywać w pobliżu uszkodzonych urządzeń elektrycznych (np. mikrofalówek) lub radioodbiorników.