Schizofrenia jest jedną z psychoz, która najczęściej dotyka dorosłych. Istnieją jednak rzadko spotykane odmiany, występujące również wśród dzieci. Jeśli chcesz się dowiedzieć, w jaki sposób przejawia się schizofrenia wśród dzieci i młodzieży, ten artykuł kierowany jest do Ciebie.
Przeciętny wiek zachorowania na schizofrenię jest zależny od płci. U mężczyzn choroba objawia się wcześniej (15 - 25 rok życia), niż u kobiet (25 ? 35 rok życia). Mimo iż powyższe dane na to nie wskazują, dzieci również mogą, choć w zdecydowanie mniejszym stopniu, zapaść na schizofrenię.
Schizofrenia dziecięca
Początkowy okres zachorowania przez dziecko może przypadać między drugim, a czwartym rokiem życia. Niektórzy twierdzą, że ta bardzo specyficzna postać schizofrenii nie może ujawnić się wcześniej, niż przed trzecim rokiem życia. Ze względu na wiek, bardzo trudno ją wykryć. Im później i im ostrzej się rozwija, tym łatwiej ją rozpoznać i leczyć.
Objawy tej postaci schizofrenii są takie same, jak wśród dorosłych. Dziecko przejawia cechy zaburzenia autystycznego ? przeważa zainteresowanie swoimi pragnieniami, lękami, którymi nie dzieli się z innymi. Z czasem kontakt ze światem zewnętrznym zanika, a dziecko nie jest rozumiane przez swoje otoczenie. Podobnie jak u dorosłych, tak i u dzieci pojawia się zobojętnienie i utrata związków uczuciowych z najbliższymi. Mogą ujawniać się różnego rodzaju zaburzenia spostrzegania (złudzenia, omamy) czy zaburzenia mowy. Znamienne są również ?objawy negatywne? takie jak apatia, spłycenie bądź niespójność reakcji emocjonalnej (np. szczery śmiech, gdy wydarzyło się coś smutnego).
Schizofrenia hebefreniczna (zdezorganizowana)
Jest to rzadka postać schizofrenii. Występuje w młody wieku, często w okresie pokwitania. Rozwija się zazwyczaj w dynamicznym tempie. Najbardziej wyraźnymi objawami są te w obrębie zachowania dziecka. Następuje nagła zmiana w postaci przejawianych dziwactw, nieadekwatnego do sytuacji zachowania, przesadnej krnąbrności, czy błazeństwa. Dostrzega się nietakt, bezczelność, drażliwość, a nawet agresję w postępowaniu. Nastrój określa się, jako wesołkowaty. Ruchy czy mimika twarzy sprawiają wrażenie fałszywej, wymuszonej pozy czy przesady.
Wszystkie wymienione objawy świadczą o zaniku uczuciowości wyższej. Początkowo nie są one odbierane przez środowisko jako wyraz choroby, ale zazwyczaj jako wpływ otoczenia kolegów. Apele rodziców czy nauczycieli, upominanie oraz wymierzane kary nie przynoszą jednak żadnych rezultatów.
Z czasem pojawiają się inne objawy, takie jak rozszczepienie osobowości, urojenia oraz rozkojarzony tok myślenia. Dopiero dostrzeżenie tych symptomów pozwala zrozumieć, że nastolatek choruje na schizofrenię.
Marika Wrońska
Psycholog
Piśmiennictwo:
Bibliografia: Bilikiewicz A. (1998), Psychiatria. PZWL: Warszawa