Bulimia objawia się m.in. pragnieniem jedzenia, prowadzącym do napadów ?żarłoczności?, których konsekwencją jest występowanie wyrzutów sumienia z powodu spożycia posiłku. Dowiedz się co jeszcze charakteryzuje bulimiczki.

Bulimia, czyli żarłoczność psychiczna (psychopochodna) występuje niekiedy naprzemiennie z jadłowstrętem psychicznym (anoreksja). Zespół ten charakteryzują pojawiające się okresy ?obżarstwa? i nadmierne skupienie na kontroli masy ciała. Chorzy stosują skrajne metody przeciwdziałania tuczącym skutkom spożywania pokarmów. Pod tym względem przypominają zachowania osób z jadłowstrętem psychicznym. Bulimia, podobnie jak anoreksja, w większości dotyczy kobiet.

Żarłoczność psychopochodna może wystąpić u chorych leczonych z powodu anoreksji, kiedy zwiększa się masa ciała, pojawia się łaknienie, pojawiają się miesiączki, a potem następuje przejadanie się oraz wymioty (niekiedy prowokowane).

Jakie są groźne następstwa bulimii?

Wymioty mogą prowadzić do zaburzeń elektrolitowych (nadmierna utrata wody), napadów padaczkowych, zaburzeń rytmów serca na skutek spadku poziomu potasu, osłabienia mięśni, odwodnienia, a w konsekwencji do znacznego spadku masy ciała.

Jak rozpoznać bulimię?

? U osoby chorej występuje stałe zainteresowanie jedzeniem i niepowtarzalne pragnienie jedzenia. Miewa ona nawroty ?żarłoczności?, polegające na spożywaniu dużych porcji pokarmów w krótkich odstępach czasu.

? Pacjent podejmuje próby przeciwdziałaniu ?tuczącym? skutkom spożywania posiłków, stosując co najmniej jeden z następujących sposobów: prowokowanie wymiotów, nadużywanie środków przeczyszczających, okresowe głodówki, stosowanie leków tłumiących łaknienie, stosowanie środków moczopędnych, osoby dodatkowo chore na cukrzycę niekiedy zaprzestają zażywać insulinę.

? Występuje także chorobliwa obawa przed otyłością. Chory zakreśla nieprzekraczalne granice masy ciała, znacznie poniżej optymalnej według wagi. Często, choć nie zawsze, w wywiadzie stwierdza się nawrót anoreksji. Okres dzielący te dwa zaburzenia może trwać od kilku miesięcy do kilku lat.

Jak leczy się bulimię?

Postępowanie w tym powinno uwzględniać zarówno somatyczny (fizyczny), jak i psychologiczny aspekt ?żarłoczności?. Poza metodami psychoterapii stosuje się leki psychotropowe (leki stosowane w terapii zaburzeń psychicznych) wpływające na stan emocjonalny chorego, ale również leki przeciwdepresyjne. Głównie dąży się do zmiany zachowań chorego, jego trybu życia, do wyrobienia motywacji, gdyż właśnie wytrwałość i stopień umotywowania jest tu najważniejszy.

U chorych prawidłowo zdiagnozowanych i poprawnie leczonych udaje się uzyskać poprawę. Trzeba się jednak liczyć z możliwością nawrotów, zwłaszcza w sytuacjach zwiększonego stresu.

Elżbieta Wiechowska

Piśmiennictwo:
Cooper Myra, Todd Gillian, Wells Adrian, (2005), ?Bulimia?, Zysk i S-ka Wydawnictwo S.C.
Cywińska Marta, (2006), ?Bulimia emocjonalna?, Wydawnictwo Psychologii i Kultury Eneteia.
Józefik Barbara, (1999), ?Rozumienie i leczenie zaburzeń odżywiania?, Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego.