U około połowy ludzi, cierpiących na depresję, choroba ta nigdy nie zostaje rozpoznana. Brak leczenia może stanowić realne zagrożenie życia. Jak pokazują badania aż 1 na 10 osób zmagających się z depresją popełnia samobójstwo.

Objawy smutku i przygnębienia pojawiają się u każdego i nie są zawsze związane z depresją. Z tą mamy do czynienie dopiero wówczas, gdy te objawy utrzymują się długo i łączą z innymi symptomami. Czym innym jest zaś choroba depresyjna, czyli przewlekła choroba, w której mamy do czynienia z wieloma typami powracających objawów i rozregulowaniem funkcji organizmu.

Jeśli dostrzegamy u siebie objawy depresji, a zwłaszcza gdy uczucia z nią związane utrzymują się już przez pewien czas i zaczynają wpływać negatywnie na nasze codzienne życie - na przykład utrudniają funkcjonowanie w pracy czy rodzinie - i nie widzimy sposobu na samodzielne rozwiązanie tych problemów, należy czym prędzej zwrócić się o pomoc do lekarza. Należy zrobić to, by zapobiec dalszemu pogorszeniu się naszego stanu zdrowia. Natychmiast o pomoc należy zwrócić się, jeśli pojawią się u nas lub u naszych bliskich cierpiących na depresję, myśli samobójcze.

O diagnozowaniu depresji

Choroba depresyjna często bywa mylona z reakcją depresyjną, czyli z krótkotrwałym i ustępującym wystąpieniem objawów depresji. Uniemożliwia to u wielu chorych prawidłowe leczenie choroby depresyjnej, chociaż ta może być w wielu przypadkach skutecznie leczona. Choroba depresyjna jest chorobą nawracającą i długotrwałą.

Właściwe rozpoznanie depresji lub choroby depresyjnej wymaga badania lekarskiego, stawiane jest na podstawie objawów oraz historii choroby. Niektóre wirusy, leki lub choroby mogą dawać objawy podobne do depresji. Dlatego ważne by poinformować lekarza podczas wizyty o wszystkich swoich dolegliwościach, zażywanych środkach farmakologicznych i przebytych lub obecnych chorobach, a także o używania alkoholu i narkotyków. Równie ważne jest prawidłowe wskazanie, kiedy objawy zaczęły się, jak długo trwają, jak ostre są, czy podobne symptomy pojawiały się wcześniej. Jeśli przechodziło się już wcześnie podobne leczenie należy także o tym wspomnieć. Nie bez znaczenia jest poinformowanie o występowaniu depresji w rodzinie. Jak pokazują badania, osoby u których w rodzinie były przypadki choroby depresyjnej same są bardziej narażone na zachorowanie na tę chorobę.

Bardzo często chorzy skarżą się swoim lekarzom tylko na dolegliwości somatyczne, takie jak zaburzenia snu lub miesiączkowania, bóle głowy, brzucha, utratę apetytu, zaburzenia układu pokarmowego i wiele innych. Leczenie, które zalecają wówczas lekarze, nie przynosi pozytywnych skutków, gdyż przyczyny nie są organiczne, lecz związane są ze stanem psychiki.

Objawy depresji

Mimo, że nie ma jednego badania, które pozwala właściwie zdiagnozować chorobę depresyjną, są pewne objawy, które pomagają lekarzom we właściwym jej rozpoznaniu:

• utrzymujące się przez dłuższy czas uczucie smutku, pesymizm, brak radości z życia
• poczucie winy, bezradności, niska samoocena
• brak energii lub nieustanne podniecenie, niepokój, nerwowość
• brak zainteresowania codziennymi sprawami
• częste wrażenie zmęczenia
• brak zainteresowania seksem, nie odczuwanie przyjemności podczas seksu
• zmiana wagi
• trudności w koncentracji
• bezsenność lub nadmierna senność
• myśli samobójcze

Depresja może wystąpić w każdym wieku. Nie jest niczym niezwykłym jej występowanie u dzieci: wiąże się ona wówczas z częstym występowaniem bólów i zawrotów głowy, bezsennością, bólami brzucha, apatią, wycofaniem się z życia towarzyskiego i rodzinnego, stosowaniem używek. Nadużywanie alkoholu i narkotyków, a także ryzykowne zachowania (np. niebezpieczna jazda samochodem) są szczególnie częste wśród osób z depresją, przede wszystkim u nastolatków oraz młodych mężczyzn. U osób starszych objawy depresji bywają mylone z objawami otępienia. Nie znaczy to jednak, że osoby starsze nie mają problemów z depresją.

Depresja jest częsta również u osób po zawale. Objawy depresji powodują niekiedy leki obniżające ciśnienie tętnicze krwi. Ponadto obniżenie nastroju podobne do depresji pojawia się u wielu osób cierpiących na przewlekłe choroby, np. choroby nowotworowe, cukrzycę, zaburzenia hormonalna, a także u osób niedożywionych.

Osoby, u których podejrzewa się depresję, powinny być kierowane do psychiatry lub psychologa w celu wykonania specjalistycznych badań.

O innych rodzajach depresji

Innym rodzajem depresji jest tzw. depresja poporodowa. Jest to uczucie smutku lub rozpaczy wkrótce po porodzie. W tym przypadku objawy bywają bardzo różne: od bardzo łagodnych po bardzo silne. Depresja ta jest zazwyczaj wywołana szokiem poporodowym, zmęczeniem i bólem, które niesie poród, oraz poczuciem odpowiedzialności i niepokojem związanym z pojawieniem się dziecka. Część lekarzy wskazuje na nagłe zmiany hormonalne dokonujące się w trakcie porodu jako na powód wystąpienia tego typu depresji. Zauważono, że tendencję do depresji poporodowej mają kobiety, które już wcześniej przechodziły depresję lub miały inne problemy psychologiczne. Tego typu depresja może odbić się na więzi między matką i dzieckiem. Jest niezwykle ważne by rozpoznać ten rodzaj depresji. Dlatego na otoczeniu matki leży tu duża odpowiedzialność. W przypadku wszelkich niepokojących objawów należy zgłosić się do lekarza i opowiedzieć mu o wszystkich objawach.

Z kolei dystymia to tzw. depresja nerwicowa. Objawia się ona smutnym nastrojem, zrezygnowaniem, brakiem ochoty na cokolwiek oraz nie objawianiem radości. Tego typu nastrój jest często spotykany u ludzi, którzy zgubili swoje korzenie, odczuwają brak kulturowego zakorzenienia. Mimo powodów do radości, ludzie nie potrafią się cieszyć. Jest to najłagodniejsza forma depresji. xgeneve.ch

Terapia małżeńska Warszawa | Poradnia zdrowia psychicznego Warszawa | Psycholog Saska Kępa | poradnia psychologiczna Warszawa