Depresja

Depresja jest zaburzeniem psychicznym, którego objawy można podzielić na cztery grupy:

Na depresję choruje co najmniej 3 procent całej populacji (w krajach europejskich wskaźnik ten jest prawdopodobnie wyższy i wynosi około 4 proc.), przy czym dwukrotnie częściej występuje ona u kobiet niż u mężczyzn.

Liczba chorych jest różna w zależności od kategorii wiekowych. Szacuje się, że najwięcej chorych jest w wieku powyżej 45 lat (ok. 20 proc. tej grupy wiekowej), natomiast między 35 a 45 rokiem życia choruje ok. 10 proc. populacji. Badania ostatnich lat wykazują, że pierwsze epizody depresji coraz częściej pojawiają się już w dzieciństwie (w wieku szkolnym a nawet i przedszkolnym).

Zaburzenia nastroju, do których zalicza się depresję, można podzielić na duże zaburzenia depresyjne (depresja jednobiegunowa), na które składają się tylko objawy depresyjne oraz zaburzenia dwubiegunowe (maniakalno-depresyjne), które charakteryzują się naprzemiennym występowaniem epizodów depresji i manii.

Depresja poporodowa

Innym rodzajem depresji jest tzw. depresja poporodowa. Jest to uczucie smutku lub rozpaczy pojawiające się najczęściej kilka tygodni po porodzie. Depresja ta jest zazwyczaj wywołana szokiem poporodowym, zmęczeniem i bólem, które przyniósł poród, oraz poczuciem odpowiedzialności i niepokojem związanym z pojawieniem się małego dziecka. Część lekarzy wskazuje na nagłe zmiany hormonalne dokonujące się w trakcie porodu jako powód wystąpienia tego typu depresji. Zauważono, że tendencję do depresji poporodowej mają kobiety, które już wcześniej doświadczyły epizodów depresyjnych lub też miały inne problemy psychiczne. W skrajnych przypadkach może prowadzić np. do porzucenia, a nawet zabicia dziecka.

Depresja anaklityczna

Jeszcze innym rodzajem depresji jest depresja anaklityczna, doświadczana przez niemowlęta pomiędzy 6 a 18 miesiącem życia, które na dłuższy czas oddzielono od matki (np. w związku z pobytem dziecka w szpitalu lub umieszczeniem go w domu dziecka). Charakteryzuje się ona apatią, zobojętnieniem, utratą apetytu i spadkiem masy ciała dziecka, wzrostem podatności na choroby wieku dziecięcego. W skrajnym przypadku może prowadzić nawet do śmierci.

Depresja sezonowa

Wyróżnić można także depresję sezonową (SAD), która trwa zazwyczaj od kilku do kilkunastu tygodni. Stany depresyjne pojawiają się około października i listopada, zanikają wczesną wiosną, a epizody są zwykle łagodne lub umiarkowane. Do jej najbardziej typowych cech należą hipersomnia (nadmierna senność) połączona z pogorszeniem jakości snu, obniżenie motywacji i woli do działania, wzmożony apetyt na węglowodany i przyrost masy ciała.

Przyczyny

Przyczyn zachorowalności na depresję poszukuje się między innymi w czynnikach genetycznych (posiadanie w rodzinie osoby chorej na depresję zwiększa ryzyko zachorowania), zmianach w strukturach mózgu i gospodarce chemicznej organizmu (spadek stężenia neuroprzekaźników w niektórych obszarach ośrodkowego układu nerwowego). Natomiast w przypadku depresji sezonowej przyczyną jest najprawdopodobniej niedobór światła słonecznego docierającego do powierzchni ziemi.

Leczenie

W leczeniu depresji wykorzystuje się zarówno konwencjonalne jak i naturalne metody terapii.

Medycyna konwencjonalna wykorzystuje:

Przy łagodnej depresji dobrze działają zalecenia medycyny naturalnej: terapie ziołowe, akupunktura, akupresura, masaże.

Natomiast w przypadku depresji sezonowej najskuteczniejszą formą leczenia jest fototerapia (terapia świetlna), która składa się z kilkunastu (10-14) seansów naświetleniowych.

U ponad połowy ludzi, cierpiących na depresję, choroba ta nigdy nie zostaje zdiagnozowana. A brak jej leczenia może stanowić realne zagrożenie dla życia. Jak pokazują statystyki, szacunkowo 80 proc. samobójców stanowią osoby z zaburzeniami depresyjnymi.